Bij mijn pijn revalidatie heb ik geleerd, dat pijn geen reden is om stil te zitten, nou ben ik ook geen stilzitter en ga ik regelmatig weer over mijn grenzen heen, mijn grenzen worden in de loop van de afgelopen 5 jaar flink verlegd en dat niet in het positieve.
Als ik dan een paar dagen slecht ben en bijna niet kan bewegen van de pijn en tegenwoordig is praten ook al lastig, blijft er weinig over.
Tijdens deze dagen heb je altijd mensen die zeggen je moet er door heen, je moet wat gaan doen en als je dan wat gaat doen en je beland dan weer in een negatieve spiraal doordat je pijn onhoudbaar hels is, zeggen deze mensen maar waarom doe je dan ook wat !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten