Tot mijn grote ongenoegen neemt mijn spraak af, mijn wangen doen zo`n pijn, na een aanval strak en stijf dat ik niet meer goed kan en weet te articuleren en iedereen zelfs mijn eigen moeder kan me niet meer verstaan, zo wordt je wereld wel heel klein en durf je nergens meer je mond open te doen om wat te zeggen.
Veel praten is bij mij aanval verhogend en dat als babbelkous als ik best vervelend.
Tijdens een aanval wil ik al helemaal niet praten, de wind die erlangs gaat de moeite die je ervoor moet doen om zo goed mogelijk verstaanbaar te praten, constant mensen die zeggen wat zeg je, en ik die weer met alle moeite en kracht probeer mij zo verstaanbaar mogelijk te maken, is voor iedereen ongemakkelijk om het maar zacht en subtiel uit te drukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten