Het is een mooie nazomerdag, niet zo warm als de week ervoor maar temperatuur is oké.
Maar mijn hoofd is niet om uit te houden, de stekende pijn in mijn oor, als ik een slok thee neem dan komen de scheermessen mijn gehemelte bewerken, gelukkig niet fysiek maar ik weet niet zo goed waar ik het zoeken moet van de pijn.
En bedenk ik me als de tandarts het niet kan vinden, zal het wel tussen mijn oren zitten en moet ik er maar mee zien te leven!
Ik heb de radio aangezet vanwege het gekef van de buurhonden, tja je moet wat of het gekef wat door merg en been gaat bij mij of dan maar een muziekje zonder teveel bas en geen hedendaagse electronische muziek, het liefst steek ik me hoofd in een soort helm die geluiddicht is en niet te zwaar op je hoofd, niet knelt en ga zomaar door.
Ik hoor wat suizen, ik loop alle speakers af en zet geluid harder en zachter, het suizen neemt toe.
Radio uit gezet en ik op verkenningstocht en dan zie ik het een plaswater bij een radiator.
Nee,nee, nee dacht ik, bij de meest vreselijke pijn dag heb ik lekkage en het lijkt wel steeds harder te gaan.
Omdat ik ook nog is stekeblind aan het worden ben en ik dus niet zie waar het piepkleine gaatje zit en met bakjes heen en weer aan het lopen, 1 bakje eronder en 1 bakje legen, handdoeken eronder en ik bedenk me wat heb ik een vreselijk rot leven...
En het gekef bij de buren blijft aan houden, wat een hel vooral als de buren ook nog meegaan keffen.
Hoe is mogelijk op de dag dat mijn kaak eruit wordt gesneden, mijn oor als epicentrum een scherpe pijn afgeeft, bij elke beweging het erger lijkt te worden.
Echt bedenk ik me heb ik dit en ik zit vol met zelfmedelijden.
Het lijkt steeds harder stromen, te gaan de handdoeken worden steeds natter en ik bel mijn partner, beetje hysterische bedenk ik me nu als ik dit opschrijf, hij zegt waar de hoofdkraan zit, met al mijn kracht die ik nog heb probeer ik de hoofdwaterkraanhendel om te zetten, mijn hoofd spat uit elkaar, mijn armen doen zeer vanaf mijn beiden schouders naar mijn vingertoppen elektrische stroomscheuten, tintelingen in mijn benen. De waterhendel zit natuurlijk weer is op een meest onmogelijke plek, ik moet in een meest ongemakkelijke houding naar beneden kijken, me hoofd lijkt wel te exploderen, ik ga erbij liggen hierdoor nog meer kracht verlies dan ik al heb, na veel tranen, gezucht, gejammer en gekreun krijg ik de hendel omgedraaid.
Yes bedenk ik me, ik loop naar de radiator en vol teleurstelling zie ik dat het alleen maar harder eruit stroomt, de vloer wordt steeds natter.
Gelukkig geeft hij aan dat hij naar huis komt, het is ondertussen spitstijd, helaas zal ik moet het nog even volhouden, maar ik heb wel het idee dat ik er niet meer alleen voorsta.
Zelfs radiatoren houden geen rekening met de beperking die je hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten