Naar de huisarts

Wat een vreselijke scherpe pijn die in mijn kaak zit en de tandarts en de endodontoloog kunnen beiden niets vinden, wat betreft mijn pijnklachten in mijn onder en bovenkaak wat het zou kunnen verklaren.

Elke keer denk ik weer dit is de ergste pijn die ik heb gehad, maar nee het blijkt toch elke keer weer erger te zijn.

Maar het kan! De pijn wordt heftiger, het is enorm in de middag vanaf 12.00 wordt het erger en erger, om 15.00 uur lig ik te huilen en te jammeren van de pijn die als maar scherper en heftiger wordt, een pijn welke met geen enkel woord te omschrijven valt

Als mijn partner belt als hij `s avonds naar huis rijdt, vraag ik hem of hij wil ophangen, de pijn is enorm en elk geluid dreunt 10000 keer door in mijn hoofd, ik kan niet eens het stemgeluid van mijn partner verdragen, bij elk woord wat hij zegt wordt de pijn heftiger en scherper met mijn middenoor die op exploderen staat voor mijn gevoel.
En de wokkel of het slangetje die rechtstreeks omhoog gaat mijn hoofd in, geeft een drukkend gevoel die steeds drukkender wordt naarmate de pijn toeneemt.Alsof je hoofd in een draaibank zit en eenzijdig wordt aangedraaid.

Het is vreselijk om aan iemand te vragen of deze de verbinding wil verbreken.

Rond 21.00 `s avonds houdt ik het niet meer uit, en gil ik het uit van de pijn, het hoeft allemaal niet meer van mij, hierop besluit mijn partner te zeggen, wordt het geen tijd voor de dokter, ik antwoord ach het zit toch allemaal tussen mijn oren de tandarts kan niets vinden dus het zal wel tussen mijn oren zitten. 

Maar besluit de volgende ochtend toch de huisarts te bellen.

Maar eerst een afspraak maken met de assistent, is altijd een hele uitdaging, door de triage die zij hanteren de poortkeepers naar arts toe om de werkdruk bij hun af te nemen...

Of het niet kan wachten tot volgende week, nee liever niet, ik antwoordt dat ik lig te huilen en te gillen van de pijn, ik en mijn partner liever niet zo het weekend in willen gaan. 

Met veel mokken van de huisartsassistent mag ik de volgende dag terecht. 

Waar de huisarts meteen een aangezichtspijn noemt vanwege mijn voorgeschiedenis en omdat ik al chronische pijnpatiënt mag zijn heeft en de huisarts mij meteen doorverwezen naar de neuroloog en met een recept voor morfine waar ik normaal niet zo gelukkig van wordt, heb ik het nu maar aangegrepen, ik kan niet meer, mijn lichaam is moe van al het strijden tegen die vreselijke pijnen.

Op de beroerste dag, lekkage aan de radiator een klein gaatje en de boel staat blank

Het is een mooie nazomerdag, niet zo warm als de week ervoor maar temperatuur is oké.
Maar mijn hoofd is niet om uit te houden, de stekende pijn in mijn oor, als ik een slok thee neem dan komen de scheermessen mijn gehemelte bewerken, gelukkig niet fysiek maar ik weet niet zo goed waar ik het zoeken moet van de pijn.

En bedenk ik me als de tandarts het niet kan vinden, zal het wel tussen mijn oren zitten en moet ik er maar mee zien te leven!

Ik heb de radio aangezet vanwege het gekef van de buurhonden, tja je moet wat of het gekef wat door merg en been gaat bij mij of dan maar een muziekje zonder teveel bas en geen hedendaagse electronische muziek, het liefst steek ik me hoofd in een soort helm die geluiddicht is en niet te zwaar op je hoofd, niet knelt en ga zomaar door.

Ik hoor wat suizen, ik loop alle speakers af  en zet geluid harder en zachter, het suizen neemt toe.
Radio uit gezet en ik op verkenningstocht en dan zie ik het een plaswater bij een radiator.
Nee,nee, nee dacht ik, bij de meest vreselijke pijn dag heb ik lekkage en het lijkt wel steeds harder te gaan.

Omdat ik ook nog is stekeblind aan het worden ben en ik dus niet zie waar het piepkleine gaatje zit en met bakjes heen en weer aan het lopen, 1 bakje eronder en 1 bakje legen, handdoeken eronder en ik bedenk me wat heb ik een vreselijk rot leven...

En het gekef bij de buren blijft aan houden, wat een hel vooral als de buren ook nog meegaan keffen.

Hoe is mogelijk op de dag dat mijn kaak eruit wordt gesneden, mijn oor als epicentrum een scherpe pijn afgeeft, bij elke beweging het erger lijkt te worden.
Echt bedenk ik me heb ik dit en ik zit vol met zelfmedelijden.
Het lijkt steeds harder stromen, te gaan de handdoeken worden steeds natter en ik bel mijn partner, beetje hysterische bedenk ik me nu als ik dit opschrijf, hij zegt waar de hoofdkraan zit, met al mijn kracht die ik nog heb probeer ik de hoofdwaterkraanhendel om te zetten, mijn hoofd spat uit elkaar, mijn armen doen zeer vanaf mijn beiden schouders naar mijn vingertoppen elektrische stroomscheuten, tintelingen in mijn benen. De waterhendel zit natuurlijk weer is op een meest onmogelijke plek, ik moet in een meest ongemakkelijke houding naar beneden kijken, me hoofd lijkt wel te exploderen, ik ga erbij liggen hierdoor nog meer kracht verlies dan ik al heb, na veel tranen, gezucht, gejammer en gekreun krijg ik de hendel omgedraaid.
Yes bedenk ik me, ik loop naar de radiator en vol teleurstelling zie ik dat het alleen maar harder eruit stroomt, de vloer wordt steeds natter.
Gelukkig geeft hij aan dat hij naar huis komt, het is ondertussen spitstijd, helaas zal ik moet het nog even volhouden, maar ik heb wel het idee dat ik er niet meer alleen voorsta.

Zelfs radiatoren houden geen rekening met de beperking die je hebt.

Overlevingsmodus de Pijn neemt met de dag toe en ik voel me een beetje alleen ervoor staan.

Overlevingsmodus sta ik in, ondertussen wordt de pijn met de dag ondraaglijker, ik hou me groot, ik denk dat het tussen me oren zit en dat er niets aan te doen is, niet nadenkend dat er meer artsen zijn op het gebied van het hoofd.....

Waar komt deze nieuwe pijn vandaan, tandarts en endodontoloog kunnen niets vinden en migraine medicatie werkt niet en de drie dagen die bij mijn migraine aanvallen had, aan de rechterzijde die migraine aanvallen zijn bijna spontaan weg is sinds ik gediagnosticeerd was met een nekhernia, de artsen hebben toen Lyrica voorgeschreven, welke mogelijk de migraine zou kunnen doen verdwijnen, dat zou een verklaring kunnen geven waarom ik in de afgelopen vijf jaar, maximaal vier migraine aanvallen heb gehad, nou daar kan ik echt wel mee leven.

Maar dagelijkse met een continue zeurende pijn door het leven moeten gaan en daar bovenop nog eens ondraaglijke pijn aanvallen is voor mijn geen kwaliteit van leven!

Ik durf niets meer tegen mensen om me heen te zeggen over nieuwe klachten, ik ga door, ik ben na elke activiteit nog vermoeiender dan ik al was, ik voel me onbegrepen door mijn omgeving, na het revalidatietraject, ben ik nog meer vertrouwen in de zorg kwijt geraakt!

Ik voel me alleen, alleen op de wereld, ik weet me echt geen raad meer met deze pijn, ik voel me een hypochonder.

Hoe meer ik over mijn klachten vertel, hoe meer mensen ik om me heen afstoot.

Hoe meer ik mij alleen op de wereld voel.