Dezelfde week nog terecht, niet gewent aan deze snelle actie vanuit de zorg, maar helaas kan ik geen vervoer regelen en ik zal dus met de bus moeten gaan, aangezien ik al een paar jaar geen auto meer rijd, deze nog wel steeds bij mij voor de deur staat weg te roesten en niets te doen, in de hoop dat het ooit weer komt auto rijden, maar ja moet wel realistische blijven, met alle gele stickers aan medicatie ik geloof zes soorten, daarom noem ik mezelf glow in de dark, een nek die ik niet goed kan bewegen en armen die onder hoogspanning staan, is een rondje door de stad al een gehele zenuwachtige opgave en is het voor de medemens wel zo veilig dat ik de auto even laat staan.
Laatste keer zag ik bijna een fietser over het hoofd, goed afgelopen omdat degene naast me dit melde aan mij.
Na een twee bussen te hebben gepakt, oogarts zit niet in dezelfde plaats als waar ik woon en helaas geen bushalte dichtbij, heb ik een stuk moeten lopen om bij de kliniek te komen.
Als ik binnenkom en ik kijk om me heen, ben ik de jongste van de patiƫnten die erop dat moment zijn, ik wordt meteen geholpen, mijn huidige bril wordt gemeten, bij de balie wordt er een foto gemaakt van mij, daar zijn ze dol op tegenwoordig om een foto van de patiƫnt te maken.
Dan krijg ik het vervelende pufje in mijn ogen en ik mag door naar de volgende ruimte, daar wordt ik opgehaald door een waarvan ik denk een oogarts, deze stelt zich niet verder voor en is vrij nors geen uitleg wat ze gaat doen en waarom, ik bedenk me dat ik het me maar over mij heen laat komen, dan geeft ze aan dat ze me ogen gaat verdoven, verdoven denk ik waarvoor en voordat ik weet zit ik in de wachtkamer om de verdoving in te laten werken, in de wachtkamer komen mensen uit andere behandelkamers deze hebben allemaal dezelfde uitslag; staar en naar de opticien voor een nieuwe bril.
Na een paar minuten wordt ik weer opgehaald uit de wachtkamer en mag weer plaatsnemen, de onderzoeken zonder enige communicatie gaat weer verder.
Dan gaat ze weg en een paar minuten later komt de oogarts, die zich voorstelde als de Oogarts en wie ook niet erg spraakzaam was, deze kijkt even in mijn ogen en zegt dan staar en oog-migraine en loopt weer weg een deur door, ik stamel ik ben 43 is dat normaal?
In de deuropening krijg ik dan het antwoord, over vijf jaar terugkomen voor een behandeling en weg is ze en ik krijg nog een brilrecept mee van de dame die de onderzoeken deed bij mij en ik sta weer buiten, nou lekker dan oog-migraine wat is dat? Staar nu al en wat is dat eigenlijk, je hoort het wel maar op mijn leeftijd was ik daar niet mee bezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten